Mesnevî-i Nuriye, İslam âlimi Said Nursi’nin 1920-1924 yılları arasında Arapça olarak yazdığı bir kitaptır. Bu eser daha sonra yazarın kardeşi Abdulmecid Nursi ve Abdulkadir Badıllı tarafından Türkçeye tercüme edilmiştir. Risale-i Nur Külliyatının bir çekirdeği olarak kabul edilen Mesnevî-i Nuriye, insanın Rabbini tanımasına ve nefsiyle mücadele etmesine yönelik temel prensipleri içerir. Aynı zamanda, iman hakikatlerinin açıklamalarını ve Risale-i Nur Külliyatı’nın fihristini barındırarak, Bediüzzaman’ın ilk eserleri arasında yer alır.

Mesnevî-i Nuriye, Risale-i Nur Külliyatı’nın temel konularını ele alır ve bu konuları derinlemesine inceler. İnsanın Rabbini tanıması ve O’na yönelmesi, eserin ana temasıdır. İman hakikatlerinin açıklanması ve nefisle mücadele konuları da eserin önemli birer parçasıdır. Bediüzzaman’ın, bu eseri Risale-i Nur Külliyatı’nın çekirdeği olarak kabul etmesi, onun eserin önemini ve temel niteliğini vurgular.

Mesnevî-i Nuriye, Risale-i Nur Külliyatı’nın önemli bir fideliği olarak kabul edilir. Bu eser, okuyuculara İslam’ın temel prensipleri ve imanın esasları hakkında derin bir anlayış sunar. İnsanın Rabbini tanıması ve O’na yönelmesi, eserin ana hedefi olup, bu doğrultuda nefisle mücadele ve iman hakikatlerinin önemi vurgulanır.